ميلاد حضرت عيسي مسيح (ع )پيامبر صلح ودوستي مبارك باد

ميلاد حضرت عيسي مسيح واغاز سال نوميلادي بر همه موحدان در سراسر كره خاكي مباركباد

۵دی (۲۵ دسامبر) مصادف با آغاز جشن کریسمس 

۱۷دی (۱ ژانویه ) مصادف با  آغاز سال نو میلادی ۲۰۱۷

خنج نيوز – بر اساس سنتي ديرينه، مسيحيان ابتداي سال را اول ژانويه مي‌دانند. (همانگونه كه ما ايرانيان ابتداي سال خود را روز اول فروردين مي‌دانيم و اعراب ابتداي سال خود را ماه محرم مي‌دانند) و شروع سال، غير از مبدأ سال است.

مبدا تاريخ نزد مسيحيان تولد حضرت عيسي مسيح (ع) است كه اتفاقا در روز ۲۵ ماه دسامبر واقع شده يعني يك هفته مانده به تحويل سال نو میلادی (همانگونه كه مبدا تاريخ شمسي ما ايرانيان و سال‌هاي قمري: ۱۲ربيع الاول مصادف با هجرت پيامبر از مكه به مدينه است اما ابتداي سال، فروردين ماه در سال شمسي و محرم در ماه‌هاي قمري است).در کشورهایی که از تقویم میلادی استفاده میکنند، سال نو معمولا در اول ژانویه برگزار میگردد. در حال حاضر، جشن گرفتن سال نو یکی از بزرگترین رویدادهای جهانی میباشد. در شب ۳۱ دسامبر هر سال، آخرین روز یک سال میلادی و روز قبل از روز سال نو در بسیاری از کشورهای جهان، عموما قاره‌های اروپا، آمریکا، استرالیا و بخش‌هایی از آسیا و آفریقا مراسم سال نو برگزار میشود. در فرهنگ جدید غرب این روز با گردهمایی‌هایی در مجالس و مهمانی‌ها برگزار میشود که انتقال سال را ساعت ۱۲:۰۰ شب جشن می‌گیرند

درروايت ديگر آمده است اگر چه بر اساس تقویم ، بیست ‌و پنج دسامبر میلاد حضرت عیسی‌بن‌مریم مسیح(ع) است؛‌ تاریخ دقیق ولادت حضرت عیسی مسیح‌ روشن نیست.

در سده دوم میلادی،ششم ژانویه‌ را روز تولد مسیح می‌دانستند،اما در سده چهارم، کلیسای کاتولیک رم،این تاریخ را ۲۵ دسامبر و غسل تعمید آن حضرت را ششم ژانویه اعلام‌ کرد.
تا سال ۹۷۳ میلادی،کلیساهای مسیحیان‌ در بین‌النهرین و قسطنطنیه مراسم روز تولد حضرت عیسی مسیح را ششم ژانویه برگزار می‌کردند.
«گریگور نازیانتس»، پس از انتخاب شدن به‌ مقام اسقفی، تاریخ تولد آن حضرت را ۲۵ دسامبر اعلام کرد؛پس از کناره‌گیری اسقف مزبور، این تاریخ بار دیگر به ششم ژانویه بازگشت و سرانجام در سال ۱۵۴ میلادی در کنگره«کالگدون‌«، میلاد حضرت مسیح را ۲۵ دسامبر و روز غسل تعمید ایشان را ششم ژانویه اعلام‌ کردند.
از آن پس بیشتر مسیحیان جهان این مناسبت را ۲۵ دسامبر جشن گرفتند، لیکن ارمنیان روز ششم ژانویه را روز تولد آن حضرت می‌دانند و جشن میلاد را در این روز برگزار می‌کنند.
سبب انتخاب ۲۵ دسامبر به عنوان میلاد پیامبر مسیحیان آن است که در آن عصر، پرستش ایزد مهر در اروپا رواج و نفوذ بسیار داشت و ۲۵ دسامبر روز تولد مهر بود و برای‌ به فراموشی سپردن آن، این روز را تولد حضرت‌ عیسی مسیح اعلام کردند.
ارمنیان روز ششم ژانویه ابتدا مراسم مذهبی‌ تولد آن حضرت را در کلیساها برگزار می‌کنند و سپس مراسم خاص غسل تعمید را به جا می‌آورند.
بیشتر مسیحیان جهان ۲۴ دسامبر درخت‌ کاج به خانه‌های خود آورده،تزئین می‌کنند و آماده شرکت در مراسم تولد عیسی مسیح‌ می‌شوند،لیکن ارمنیان در روزهای پایانی ماه‌ دسامبر اقدام به تهیه درخت کاج و تزئین آن‌ می‌کنند و در شب ۳۱ دسامبر اعضای خانواده‌ در منزل بزرگ خانواده جمع می‌شوند،به صرف‌ شام شب عید می‌پردازند و ساعت ۱۲ شب حلول‌ سال نو را به یکدیگر تبریک می‌گویند.

در انجیل متى مى خوانیم: اما ولادت عیسى مسیح چنین بود که چون مادرش مریم به یوسف نامزد شده بود، قبل از آنکه با هم آیند او را از روح القدس حامله یافتند و شوهرش یوسف چون که مردى صالح بود، نخواست او را عبرت نماید؛ پس اراده نمود او را به پنهانى رها کند اما چون او در این چیزها تفکر مى کرد، ناگاه فرشته خداوند در خواب بر وى ظاهر شده گفت :«اى یوسف پسر داود از گرفتن زن خویش مریم مترس زیرا که آنچه در وى قرار گرفته است از روح القدس است و او پسرى خواهد زائید و نام او را عیسى خواهى نهاد زیرا که او امت خویش را از گناهانشان خواهد رهانید». و این همه براى آن واقع شد تا کلامى که خداوند به زبان نبى گفته بود تمام گردد که اینک باکره آبستن شده ، پسرى خواهد زائید و نام او را عمانوئیل خواهند خواند که تفسیرش این است:«خدا با ما» پس چون یوسف از خواب بیدار شد چنان که فرشته خداوند بدو امر کرده بود به عمل آورد و زن خویش را گرفت و تا پسر نخستین خود را نزایید، او را نشناخت و او را عیسى نام نهاد. پیامبری که به تصریح قرآن، بی پدر و از مادری باکره چون مریم که تمام عمر خویش را به عبادت و بندگی خداوند صرف کرد و سرانجام با زادن فرزندی پاک و مبشّر روح القدس، اجر و مزد عبادات خویش را در دنیا و آخرت گرفت.در چنین روزی اضطرابی عجیب درون مریم را فرا گرفته بود؛ امّا گام‌هایش را محکم و استوار برمی‌داشت، کودکی را که در آغوش داشت به نزد قومش آورد، گفتند: ای مریم، کار بسیار عجیب و بدی انجام دادی! ای خواهر هارون! نه پدرت مرد بدی بود و نه مادرت زن بدکاره‌ای! «مریم» که روزه سکوت داشت به کودکش اشاره کرد؛ یعنی از او بپرسید. گفتند: چگونه با کودکی که در گاهواره است سخن بگوییم؟! ناگهان کودک زبان به سخن گشود و گفت: «من بنده خدایم، او کتاب (آسمانی) به من عطا کرده و مرا پیامبر قرار داده است و مرا هرجا که باشم موجودی پر برکت خواسته و تا زمانی که زنده ام، مرا به نماز و زکات امر فرموده است. و آنگاه فرمود: “سلام خدا بر من، در آن روز که متولد شدم و در آن روز که می‌میرم و آن روز که زنده برانگیخته خواهم شد».”کلمه عیسی از یسوع گرفته شده و به معنای نجات دهنده است و مسیح به معنای مسح کننده یا مسح شده است . از معانی دیگری که برای مسیح ذکر شده، مبارک است.

برخی گفته اند به این دلیل او را مسیح نامیده اند که او هر شخص بیماری را مسح می کرد شفا می یافت.همچنین نقل شده است که جبرئیل هنگام ولادت او را با بالهایش مسح کرد تا از شر شیطان در امان باشد و عده ای هم او را به خاطر عصمت و طهارت و پاکی اش مسیح نامیده اند، از این رو عیسی مسیح به معنای نجات دهنده مبارک و یکی از پیامبران اولوالعزم است.

این بدان معناست که از آنجا که رسالت همه پیامبران جهانی و عمومی نبوده است؛ بسیاری از پیامبران تنها برای گروه یا قوم خاصی برانگیخته شده‌اند.

در میان انبیا تنها پنج پیامبر صاحب شریعت، کتاب آسمانی و احکام اجتماعی بوده‌اند. این پنج تن عبارتند از نوح(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع)، عیسی(ع)و پیامبر عظیم الشأن اسلام.

اینان همان کسانی هستند که در قرآن به نام «الوالعزم» نامیده شده و رسالتی جهانی داشته‌اند. دعوت آنان به گروه خاصی محدود نمی‌شده است و دعوتی عام و رسالتی فراگیر و جهانی داشته‌اند.همه پیامبر الهی از جنس بشر بوده، در میان مردمان می‌زیسته‌اند. همانند آنان غذا می‌خوردند، می‌آشامیدند و همانند دیگران می‌خفتند. این سنت پایدار الهی است که پیوسته از میان انسان‌ها، کسی به رسالت برانگیخته شود. مسیح نیز پیامبری والا با معجزات و کراماتی بی نظیر، امّا انسانی همانند همه انسان هاست.

در قرآن نام ۲۵ نفر از پیامبران آمده است. از میان اینان، پیامبر اسلام(ص) با بیشترین اشاره و با قرینه‌های بسیار مورد خطاب واقع شده است؛ اگر چه نام حضرت موسی بیش از همه انبیا برده شده است. در قرآن، نام حضرت مسیح ۲۳ مرتبه با اسم «عیسی»، ۱۱ بار با نام «مسیح» و دو مرتبه با وصف «ابن مریم» آمده است. کثرت استعمال نام این انبیا به سبب وقایع مهمی است که در زمان آنان رخ داده است و باید مورد عبرت مسلمانان قرار گیرد.

در قرآن کریم آمده است که خداوند متعال از همه انبیا میثاق گرفت که انبیای دیگر را تایید کنند و به پیامبر قبلی ایمان داشته باشند. مؤمنان نیز باید به انبیای گذشته و اوامری که بر آنان وحی شده ایمان داشته باشند. اعتقاد به نبوت حضرت مسیح(ع) و ارتباط او با منشأ وحی از اعتقادات راسخ ما مسلمانان است. همه پیامبران معبود را خدای یگانه، غیر محسوس، نامتناهی و برتر از اندیشه های بشری معرفی می‌کرده‌اند و آدمی را به انتخاب کمال مطلوبی که درواقع همان خدا و مبدأ کمال، فضیلت و سرچشمه همه اصول و ارزش‌های عالی است، فرا می خواندند.
اسلام عقیده «تثلیث» (پدر، پسر و روح القدس) را نمی پذیرد و آن را مخالف روح توحید می‌داند. در قرآن و انجیل، حضرت عیسی پیامبر خدا معرفی شده است نه خدا یا فرزند خدا.

در قرآن مجید در سوره «اعراف» آیه ۱۵۷ آمده است: نام پیامبر امّی را یهودیان و مسیحیان در تورات و انجیل نوشته می یابند.از این آیه روشن می‌شود که در عصر پیامبر، نام آن حضرت در تورات و انجیل بوده والاّ یهودیان و مسیحیانِ بسیاری که در اطراف مدینه و مکّه بودند، کتاب خود را آورده و می گفتند: اسم خود را به ما نشان بده و اگر پیامبر از چنین کاری عاجز می‌ماند، موضوع را آن افراد نشر می‌دادند. همچنین بسیاری از آنان بر وجود نام حضرت در کتب خویش اعتراف داشتند. در تورات و انجیل کنونی نیز هنوز اشارات روشنی بر ظهور آن گرامی می یابیم.

عقیده به مهدی و مصلح بزرگ جهانی از حوزه اعتقادات مسلمین فراتر رفته، در ادیان دیگر چون دین زرتشت، ادیان هندی، یهود و مسیحیت، به عنوان اصل مسلم و قطعی مطرح است. مسیح نیز چون انبیای گذشته به پیروانش، آمدن مصلح غیبی و تشکیل دهنده حکومت واحد جهانی را بشارت داده و به مظلومان و ستمدیدگان از سپری شدن فصل چپاولگران و ستم پیشگان و فرا رسیدن فصل شکوفایی عدالت و برپایی قانون مقدس االهي است  دفتر خبر خنج اعظمي